EN VERDER -

5 – 6 – 7 maart

Vandaag rijden we richting Kratie meer zuidelijk.  Een trip van ongeveer een kleine vier uurkes rijden, minder dan voorzien.  Het ziet er onderweg alvast heel anders uit.  De kleur van de grond verandert van rood in beige.  Minder stoffig, betere wegen.. al gauw blijkt dit de hoofdweg te zijn.  De zijwegen zijn gewoon zand.  Maar de huizen zien er beter uit, de mensen rustiger.  Kratie is als eerste bezet maar ook verlost van het regime.  Er is veel gespaard.  Voordat we op bestemming komen eerst dolphin spotting, één van de vijf zoetwaterdolfijnen die er bestaan, met sterven bedreigd ook weer.  Met een bootje een stukje Mekong in Cambodja waar ze verblijven – zo’n 150 tal.  We zien ruggetjes boven water, af en toe ietsie meer.  Een rustig avontuurke en weer een ervaring rijker.  In Kratie zelf lunchen en vervolgens met de “ferry”(zie foto’s)v naar het eiland Koh Trong in de  Mekong.  Bij aankomst worden we op een breed strand gedropt met héét zand en houten planken die naar de weg gaan.  Ze staan klaar met scooters om bagage en toeristen naar boven te rijden over die smalle plankskes over het zand.. een belevenis hoor .  Line en Sander achterop bij een volleerde madam en Sam en ik bij een stoere comboy.  Fenomenaal wat ze hier met scooters kunnen.  Auto’s véél te duur dus veel nagenoeg alles gebeurt hier per scooter/brommer.  Soms zie je de bestuurder amper zitten. 

Boven verder met de toektoek naar ons verblijf.  Ik word er niet bepaald slecht gezind van.  Teakhouten huisjes op palen met een lel van een zwembad erbij.  Zoiets kun je dus boeken in Cambodja zonder dat je er erg in hebt.  Hier gaan wij niet teveel bewegen zene !

Het eiland wordt verkend met fiets.  Sam huurt haar eigen fiets.  Het lijkt hier een openluchtmuseum, zo sereen en mooi.  Héél anders dan voorheen.  Mensen zijn ontzettend vriendelijk met hier en daar echt mooie exemplaren !  De laatste avond eten in een homestay bij de mensen thuis met een gesprek met een engelse dame, 10 maanden onderweg.  Ze is oma van 2 jongens…

8 maart - vandaag wordt Elise 1jaar ! Felicitaties !

Kampong Thom – klein dorpje aan de Stung Sen River.  Dit is een tussenstop richting Siem Reap of Phnom Penh.  De weg gaat over een redelijke weg , langs rubberbomen die gezet zijn in de plaats van het verdwijnende regenwoud.  De rubber wordt afgetapt tegen een hongerloontje en geëxporteerd naar China voor produktie.  Veel Cambodjanen (ook in Laos trouwens) bedanken hiervoor.  Men is bedroefd over de roofbouw van het land om de schatkist te vullen die ALTIJD leeg is.  Het Het landschap is hier aardiger dan in het noorden.  Hier lachen ze allemaal.  Ook onze chauffeur lacht veel.  Hij is van 1979.  De naweeën van de oorlog meegekregen, uit een gezin van 10 kinderen, ongeletterd maar zeker niet onwetend.  Goed mens, altijd in voor een grapje, breed lachend door het leven maar je kunt het wel voelen, het zit onder de huid.

9 – 10 – 11 – 12 maart

Siem Reap via tempel Sambor Prei Kuk.  Deze tempel is een voorsmaakje en de voorganger van Angkor Wat.  De Chinezen zijn begonnen met restaureren.   Bijzonder sfeertje zo in het bos.  Verder naar Siem Reap.  Zo’n 37 km voor de stad en welkomstbrug uit de 6^de 7^de eeuw.  Een stop en een foto.  We lopen er even overheen. 

Onderweg aan de hoofdstraat verzorgde houten huizen, versierd, gekleurd.  Anders.

Siem Reap is de laatste vijf jaar enorm ontwikkeld door projectontwikkelaars, mensen die een hart hebben voor Cambodja, mensen die projecten opzetten voor de Cambodjanen, Angelina Jolie  als marketingprodukt vanwege de film (naam ontschiet me) die hier opgenomen werd in de Ta Prohm Temple, de jungle temple waar de wortels van Kapokbomen overheen groeien én ook van een schitterend restaurant "the red piano", de stad is fantastisch maar de achterbeurten arm.  Siem Reap dankt zijn glamour en glitter aan Angkor Wat en de overblijfselen van het Angkor Khmer rijk.

Angkor Wat en Angkor Thom (laatste hoofdstad uit Khmer rijk) daterend van de 12^de eeuw.  Begonnen als Hindoe tempel pas in 16^de eeuw Boedistisch.  Verhalen van een lokale gids die grootvader verloor in de oorlog.  Verhalen over de roofbouw van Pol Pot, van schattenjagers.  Maar ooh.. dit is de moeite.  Nooit zoiets gezien.  Dit is gebouwd in een tijdperk dat wij in het westen zaten te krabben.  Ik kan hier over gaan schrijven maar dit moet je voelen. 

Een verhaal over de Vietnamezen die de restauratie verzorgden en nu onverstoord het regenwoud omkappen voor verkoop omdat Cambodja vindt dat ze dit verschuldigd zijn, ook vanwege de bevrijding van het Pol Pot regime.  Alle opbrengst van de toeristen wordt niet gepubliceerd voor de bevolking.  Alles gaat naar de Vietnamese en Chinese privébedrijven van buitenaf.  Dat is droevig.  De Cambodjanen hebben er recht op.  Zo worden er verschillende projecten opgezet waar de Cambodjanen niet aan te pas komen. 

En dan iets dat alléén Sophie kan overkomen : de twéé batterijen van het fototoestel zijn leeg.  En ik die dacht dan de tweede vol was.  Jammer maar niet onoverkomelijk.  Ik voeg enkele foto’s bij uit de folder en een paar eigen kiekjes van de laatste stroom uit mijn batterij.  De rest vind je op internet. 

We blijven hier 4 nachten.  Er is nog veel te zien.  Het mooiste van de tempels en laatste hoofdstad van het Khmerrijk hebben we gezien.  De kinderen hebben het overleefd, ze deden het fantastisch!  Het is goed zo.   Ons verblijf hier wordt gerund door een fransman met cambodjaanse vrouw die na de oorlog in 1981 ontvangen is in België als politiek vluchteling.  Ze heeft 10 jaar in Aalst gewoond, daarna naar Frankrijk, getrouwd, en nu hebben ze dus hier een guesthouse geopend. 

Groetjes weer !